دَف، یکی از سازهای کوبه‌ای در موسیقی ایرانی است که شامل حلقه‌ای چوبی است که پوست نازکی بر آن کشیده‌اند و با ضربه‌های انگشت می‌نوازند. این ساز از سازهای ضربی ایرانی شبیه به دایره ولی بزرگ‌تر از آن و با صدای بم‌تر است.

این ساز دارای صدای عمیق و پرقدرتی است که از ابتدا در موسیقی های بومی و عرفانی حضور پیدا کرده سپش در سبک های دیگر گسترذش پیدا کرد. هم اکنون این ساز محبوب دارای طرفداران زیادی در میان افراد بزرگسال و حتی کودکان است و یکی از سازهای اصلی موسیقی ایرانی به حساب می آید.

ساختار کلی دف شامل ، کلاف اصلی یا کمانه و پوست است. کلاف حلقه ای استوانه ای از جنس چوب است که پوست بر روی آن کشیده میشود. به کلاف یا کمانه طوق هم گفته میشود. پوستی که در این ساز استفاده شده است پوست مصنوعی میباشد. دف هایی که دارای پوست طبیعی هستند معمولا مرغوب تر میباشند اما پوست مصنوعی نیز مزایایی نسبت به پوست طبیعی دارد که باعث میشود خیلی از نوازندگان این پوست را ترجیح دهند. برخی از این مزایا عبارتند از :

یک دست بودن ضخامت سطح پوست ، یک دستی کشش و مواد تشکیل سازنده در پوست ، عدم جذب رطوبت ( مقاومت در برابر تغییر حالت در اثر رطوبت ) ، عدم تغییر کوک ، تاب برنداشتن طوق ( به دلیل یکسان بودن کشش ) ، صدای استاندارد ، عدم ایجاد بیماری و حساسیت و…